Rozdział 9: "Tojad"

Udzielanie pomocy jest specyficzne. Może się ukazać jako wspólna nauka matematyki, albo pożyczenie kilku dolców znajomemu, kiedy jest kompletnie spłukany. Bywa, że niektórzy nie mają nic, ale i tak pomagają innym. Powiedzmy sobie szczerze: hybrydy nie pomagają wszystkim. Ale każdy, kto je o pomoc poprosi, zawsze ją otrzyma. Co prawda czasami zdarzają się odstępstwa od tej zasady, toteż należałoby ją z lekka zmodyfikować. U hybryd jest tak: ten, kto na pomoc zasłużył, zawsze ją otrzyma.

♣

Każdy dobry Hollywoodzki film ma w sobie fragment z sekwencją pościgu samochodowego. Czasami ofiarą główną całego zamieszania jest przestępca, innym razem niewinna osoba, która znalazła się w złym miejscu o nieodpowiednim czasie – a jeszcze innym razem, tak, jak w tym przypadku – wilkołak ucieka przed policją, próbując dowiedzieć się, kim jest sadystyczna Alfa grasująca po mieście.

Nie możemy zapomnieć o drugiej części pościgu, która ma miejsce w drugiej, zupełnie odrębnej części miasta – i ma zupełnie inny motyw. Wilkołak ucieka przed policją, ale jest ścigany także przez gang-rodzinkę upartych Łowców. Ojciec i główny organizator akcji siedzi w samochodzie i naprowadza na trop wilkołaka swoją siostrę, która ściga auto wymienionego wcześniej poszukiwanego.

Pytanie: skoro wilkołak ucieka przed policją… to kto prowadzi jego samochód w drugiej części miasta?

Odpowiedź: dwóch nastolatków, którzy ledwo, co nie schodzą na zawal serca, i dwie hybrydy, które udają, że mają wszystko pod kontrolą.

– Hayley, chyba nie do końca pojmujesz koncepcję pościgu samochodowego! – krzyknęła Faith, próbując ustawić radio policyjne na odpowiedni kanał. Chciała posłuchać, co też dzieje się w wielkim świecie. W końcu urządzenie odebrał jej chłopak siedzący z tyłu, a ona zawarczała z wściekłości.

– Wszystkie jednostki, podejrzany ucieka pieszo na północny zachód! – Dało się usłyszeć głos Szeryfa pomimo całego skrzeczenia sprzętu.

– Słyszałaś, Kate? – Druga częstotliwość ustawiona przez Stilesa okazała się być kanałem kontaktowym rodziny Argent. Hayley podskoczyła na miejscu kierowcy, skręcając gwałtownie. Próbowała zgubić Kate od kiedy tylko zaczął się pościg, ale ta durna blondyna była cholernie uparta. – Ucieka na piechotę, wbiegł do huty żelaza!

– Powiedziałeś, że ucieka na piechotę?! – odparła Kate, zaskoczona. – Ale… w takim razie… kto prowadzi jego samochód?

– Logika Argent’ów – warknęła Hayley, mocniej ściskając kierownicę czarnego Camaro Dereka. – Czemu my?! Czemu nie Deliah?!

– Po raz który w życiu zadajesz to pytanie? – odezwała się Faith, wskazując przyjaciółce drogę do huty żelaza, aby odebrali Dereka. – Grzeją dupy w domu, od kiedy to my złapałyśmy Samaela, a nie one! – Maiden nie była zadowolona, że to właśnie ona i Hayley musiały w pewnym sensie niańczyć młodego McCalla i Stilinskiego. W końcu, hej, to Deliah i Kayle były wilkołakami jak oni.

Od pełni minęło kilka dni i choć Scott i Stiles pozostali w pewnym sensie w sferze: „nie gadamy o tym i nie wspominamy o tym a nawet nie myślimy o tym”, to wytrzymywali ze sobą i to się liczyło. Poza tym, cała ta akcja z zamykaniem w piwnicy była konieczna. To był pierwszy krok do nauki Scotta o panowaniu nad jego mocami. A przynajmniej tak uznała Deliah. I wszystkie hybrydy się z nią zgodziły.

Poza tym, musiały wtajemniczyć Scotta w całą supernaturalną sprawę, więc gdy tylko się uspokoił, opowiedziały mu tą samą historyjkę, co Stilesowi i Derekowi. Historyjkę o byciu hybrydami.

– Jedź szybciej! – Stiles wrzasnął do ucha Faith tak głośno, że dziewczyna uderzyła go w ramię zmuszając do powrotu na miejsce pasażera.

– Jeżeli przyśpieszę, to mogę was zabić, wpadając w poślizg! – odpowiedziała wściekła Hayley. Jej tez krzyk Stilinskiego nie wyszedł na dobre, biorąc pod uwagę fakt, że miała bardzo mocno wyczulony słuch.

– Ale jeżeli nie przyśpieszysz, to oni zabiją nas! – upierał się przy zdaniu przyjaciela Scott. Moontrimmer wywróciła oczami, wściekła. Zacisnęła zęby, żeby nic więcej nie mówić, i wcisnęła pedał gazu, przełączając bieg.

W końcu czarne Camaro wjechało do huty żelaza, a Faith natychmiast zauważyła Chrisa Argenta na jednej z wyższych kondygnacji. Miał w dłoniach kuszę i celował z niej do Dereka, który sprytnie próbował się ukryć. Hayley wyhamowała zaraz przed nim, uchyliła okno i machnęła ręką, a broń Łowcy wręcz eksplodowała mu w rękach.

– Nikt nie będzie używał broni przeznaczenia mojej najlepszej przyjaciółki – mruknęła pod nosem, gdy Faith spojrzała na nią znacząco. Słysząc jednak jej słowa, Maiden uśmiechnęła się do niej słodko i kiwnęła głową. Scott otworzył drzwi od strony pasażera, i po chwili samochód ruszył z piskiem opon.

– Och, Bogu dzięki – Derek zerknął na dwie hybrydy siedzące na przednich siedzeniach. – Już się martwiłem, że ci dwa idioci dorwali mi się do auta.

Obie dziewczyny zaśmiały się pod nosem, za to „ci dwa idioci” prychnęli, jakby urażeni.

– Miałeś się nie wychylać, palancie – Miłe nastawienie Faith nie trwało długo. Derek westchnął ciężko.

– Cholera, prawie go miałem! – wyjaśnił, a Hayley zerknęła na niego w lusterku. – Alfę! Stał centralnie przede mną, i wtedy zjawiła się pieprzona policja!

– Hej, po prostu wykonują swoją pracę! – wtrącił oburzony Stiles, ale prędko usunął się w cień, napotykając trzy mordercze spojrzenia supernaturalnych istot. Scott poklepał go po ramieniu. – Okay. Zamykam się.

– Wiecie, nie musiałbym się ukrywać – ciągnął dalej Derek, rzucając oskarżycielskie spojrzenia w stronę dwójki nastolatków – gdyby ktoś nie zrobił ze mnie najbardziej poszukiwanego faceta w stanie!

– Możemy już o tym zapomnieć? – zapytał Scott błagalnym tonem. – Popełniłem błąd, rozumiem, jeny!

– Nie ważne! – uspokoiła ich Hayley, nie spuszczając wzroku z drogi. – Jak go znalazłeś? Alfę?

Faith zerknęła przez ramię, kiedy nie dostała odpowiedzi przez dłuższą chwilę. A wtedy odkryła, że Hale wbił wzrok w okno. Przesłanie było jasne: „powiem wam, jak tych dwóch małolatów tu nie będzie”. Maiden jęknęła, załamana zachowaniem wszystkich w tym aucie. Dzieci. Jak z dziećmi. Faith i Hayley, przedszkolanki.

– Słuchaj, Hale, wyrzucimy ich pod ich domami jak tylko będzie się dało, ale teraz gadaj, jeżeli nie chcesz skończyć na łańcuchu przed naszym domem, wyśmiewany przez Shiro – zagroziła mu Hayley, a Derek zamknął na chwilę oczy i wziął głęboki oddech.

– Dobra – mruknął. – Ostatnim razem jak widziałem moją zmarłą siostrę, była o krok od rozwiązania czegoś. Dowiedziała się dwóch ważnych rzeczy i pierwszą z nich była facet o nazwisku Harris.

Moontrimmer zmarszczyła czoło i odruchowo spojrzała na swoją przyjaciółkę. Co? Kto? Czemu?

– Nasz nauczyciel chemii? – zapytała Faith dla pewności, a Hayley pokiwała głową. – Czemu on?

– Tego jeszcze nie wiem – próbował kontynuować Derek. – Druga rzecz to symbol.

Hale wyjął z kieszeni kurtki małą karteczkę, na której ktoś ołówkiem narysował coś, co przypominało wilka. Nad nim unosił się kształt przywodzący na myśl jaśniejącą gwiazdę. Z początku Derek przekazał papier Faith, ale ona, po dłuższych oględzinach, nie dostrzegła w nim nic znajomego. Hayley także pokręciła głową, ponownie skupiając się na prowadzeniu auta. Jednak gdy tylko poszlaka trafiła w ręce Scotta, ten podskoczył na swoim miejscu.

– Scott – Faith natychmiast zauważyła dziwne zachowanie chłopaka i wyczuła zmianę w jego uczuciach. – Chciałbyś się czymś podzielić z resztą znajomych w tym samochodzie?

McCall wahał się przez chwilę.

– Widziałem to na pewnym naszyjniku.

– Czyim? – drążył temat Stiles.

– Na naszyjniku Allison, okay!?

Faith i Hayley spojrzały po sobie, a potem zaczęły się maniakalnie śmiać. Ta sytuacja nie mogła być już bardziej skomplikowana. Nie. Nie możliwe. To była po prostu komedia dla nich, ale reszta osób w samochodzie raczej tego nie rozumiała.

– Wysiadka, panie śmiertelniku i ty, młody wilczku. Dalej do domciów traficie na piechotkę – Hayley zatrzymała się dwa kilometry przed ulicą, na której mieszkał Stiles, i jakieś trzy przed domem Scotta. Obydwaj zajęczeli przeraźliwie, ale posłusznie opuścili samochód. – A co do ciebie, panie ciasteczko…

– Wiem, wiem, mam się nie wychylać, zrozumiałem – wymamrotał Derek. Hybrydy spojrzały po sobie znacząco. – Szkoda tylko, że nie mam gdzie mieszkać.

– Wpadnij na herbatkę, idioto – Hayley mrugnęła do wilkołaka, uśmiechając się słodko, a po chwili już puściła sprzęgło i odjechała w stronę ich domu w lesie, nie dając chłopakowi nawet szansy na odpowiedź.

♣

♣

– I co, tak po prostu spieprzał przed policyjnymi samochodami na piechotę? – dopytywała się Kayle. Faith i Hayley pokiwały głowami, a Mikaelson prychnęła z niedowierzaniem. – Facet nie uszedłby dwóch metrów.

– One mówią prawdę – wcięła się Deliah, zabierając ze szkolnej szafki swój podręcznik od biologii. – Było wczoraj w wiadomościach.

– To czemu ja tego nie widziałam? – zapytała z wyrzutem blondynka, biorąc się pod boki. Deliah wzruszyła ramionami wymijająco.

– Brałaś prysznic.

– Mogłaś mi powiedzieć!

– Nie narzekałaś, jak przyprowadziły go do domu w środku nocy.

– Powiedziały, że przyszedł na herbatę!

– Naiwne to – mruknęła Hayley. – I niewinne.

Faith pokiwała głową. Kto by w sumie narzekał na umięśnionego wilkołaka w domu? No właśnie, nikt, a już na pewno nie one. Już miały odejść od szafek i spróbować odnaleźć klasę od biologii, ale wtedy do swojej szafki podbiegł Scott. Deliah przeklinała dzień, w którym zdecydowały się wybrać schowki zaraz przy tym idiocie…

– Jak tam nocka, McCall? – odezwała się Faith, nonszalancko opierając się o szafki obok chłopaka. Splotła ręce na piersi i mrugnęła do niego porozumiewawczo. – Trafiłeś do domku?

– Zamknij się, Maiden – warknął Scott. Chyba chciał udawać wściekłego, ale jasne było, że nie potrafił się na nie złościć. Było w tych dziewczynach coś takiego, że nawet jak wyrywałyby ci serce, to przyjąłbyś to z uśmiechem. Ciągnęło do nich wszystkich; i tych supernaturalnych, i tych normalnych. Dlaczego? Tego Scott nie wiedział, ale musiał przyznać, że je polubił.

– Ojej, dzidzia Scotty dostała ochrzan od mamusi za to, że wróciła do domciu po godzince policyjnej? – Hayley uszczypnęła chłopaka w policzek ze słodkim uśmieszkiem. – Przyzwyczajaj się, McCall, od dzisiaj tak będzie wyglądało twoje życie.

– Nie, jeżeli zabiję Alfę, która mnie ugryzła.

– Co do cholery ma na myśli ten umysłowo upośledzony dzieciak? – westchnęła Kayle, jakby załamana tym, że musi mu matkować na każdym kroku.

– Derek powiedział, że jeżeli go zabiję, bo wszystko się cofnie. To mnie wyleczy…

– Scott, idioto – Deliah zaśmiała się gorzko. – Poważnie uwierzyłeś temu ponurakowi? Wilcze ścierwo nie wie nic o życiu. To gówniane zabobony. Z lykantropii nie da się wyleczyć, to jest nieuleczalne. I to wcale nie jest choroba, więc nie mów tak o tym. To jest dar.

– Ta, Derek też tak mówił, ale wiecie, co? – Scott był wyraźnie rozwścieczony tym, czego się dowiedział. Wcale go nie cieszyło spędzenie reszty życia jako dziwadło takie, jak one. – Jak na razie to ten wasz „dar” przynosi mi same kłopoty. Co na to powiecie?  

– Zazwyczaj to tak działa, jak dar wpada w niepowołane łapska jakiegoś idioty! – pogroziła Deliah, powstrzymując się od zdzielenia nastolatka po głowie. – Gdybyś choć odrobinę traktował to poważnie i nie widział w tym końca świata, nie miałbyś kłopotów. No przynajmniej nie takich jak teraz.

–  Odezwała się – mruknął McCall. – Ilu ludzi zabiłaś odkąd otrzymałaś swój cudowny dar? Nie chcę być potworem. Nie będę kimś takim, jak wy.

– Wiesz gdzie wbić ostrze, McCall. – Kayle pokręciła przecząco głową. Zawsze tego typu słowa wywoływały u niej złość. Tylko jej ojciec zdolny był do takich czynów, tylko on mógł zabić człowieka bez jakichkolwiek emocji. Przez te wszystkie lata starała się być kimś lepszym, a ten nastolatek nie mógł z góry spisywać jej na straty.

Scott przełknął głośno ślinę, widząc reakcję jednej z hybryd. Nie chciał nikogo ranić. Jak zwykle wyszło wszystko na odwrót. Hayley pacnęła go ręką.

– Dzidzia Scotty, gdzie twoje maniery.

Nim chłopak zdążył odpowiedzieć, przed grupką przyjaciół pojawił się Jackson Whittemore. Uśmiechnął się zadziornie w stronę hybryd, puszczając im oczko. Znał już całą prawdę, poskładał wszystkie części układanki w jedną całość a mimo to owe istoty wywoływały w nim coś na kształt pożądania. Ha! Gdy tylko odkrył, kim naprawdę były, zaimponowały mu jeszcze bardziej. To z kimś takim powinien być. Na co mu była Lydia Martin, gdy na wyciągnięcie ręki miał cztery seksowne kobiety.

– Wiem, czym jesteście – powiedział spokojnie, łapiąc McCalla za koszulkę. Hybrydy nie zareagowały. Po ostatnich słowach nie czuły takiej potrzeby. Zresztą, co mógł zrobić zwykły dzieciak młodemu wilczkowi? No właśnie. Nic a nic.

– Co? – jęknął Scott, spoglądając błagającym wzrokiem w stronę towarzyszek.

– Oh, na mnie nie licz złotko – mruknęła Moontrimmer, opierając się o swoją szafkę. – Przecież jestem potworem. – W milczeniu przyglądała się swoim paznokciom, chcąc dać chłopakowi nauczkę, na jaką zasłużył. Faith prychnęła, kręcąc z politowaniem głową.

– Wiem, czym jesteście. – Jackson powtórzył, puszczając koszulkę chłopaka. McCall pokręcił głową, powstrzymując się w duchu od tego, żeby nie zacząć się jąkać.

– Nie mam pojęcia o czym mówisz. – zmrużył oczy a Faith o mało, co nie wybuchła głośnym śmiechem, słysząc w myślach szereg jego przekleństw kierowanych w stronę oprawcy. Deliah spojrzała na nią pytająco, jednak ta w odpowiedzi wzruszyła tylko ramionami.

– A właśnie, że tak. – Blondyn uśmiechnął się, łapiąc za bok Kayle. Gdyby nie fakt, że chłopak był cholernie przystojny, hybryda już dawno skończyłaby z nim w cichym zaułku.  – Zrobimy tak. Jakkolwiek stałeś się tym, czym jesteś, zdobędziesz to dla mnie.

Hayley uniosła brwi. Do czego zmierzało to seksowne ciasteczko? Tak. Hayley Moontrimmer nazwała eks Lydii Martin ciasteczkiem. Ale tylko dlatego, że zyskał u niej jeszcze bardziej, gdy tylko Faith przekazała jej jego myśli o chęci zerwania z królową lodu.

– Czyli co? – wydukał Scott, nie spuszczając wzroku z hybryd. Jackson odkręcił się w stronę wspomnianych kobiet, uśmiechając się jeszcze szerzej.

– Tych słodkich pań w to nie mieszaj. – Chłopak oparł się o szafkę obok Hayley i poprawił swoją skórzaną kurtkę. – Nawet, jeśli należą do łowców, wciąż pozostają piekielnie seksowne.

Na słowo „łowcy” Deliah prychnęła głośno, jednak szybko stłumiła swój śmiech, rozumiejąc, że Whittemore jest kompletnie poważny.

– Cokolwiek to jest. Ugryzienie, zadrapanie. – zaczął wymieniać Jackson, a Faith przegryzła dolną wargę, uśmiechając się w stronę Moontrimmer.

„Ja z chęcią mogę go ugryźć”, zachichotała w myślach, a Hayley zacisnęła usta w cienką linię, starając się wyglądać poważnie.

„Faith, błagam cię, nie teraz, zły moment”, hybryda przelotnie spojrzała na chłopaka, który w tej chwili z uwagą przyglądał się młodemu wilczkowi. „Jak to w ogóle możliwe, że takie stworzenie chodzi po świecie? Ha! Jest zwyczajnym śmiertelnikiem?!”

„Nie wiem. Nie wiem, ale z chęcią sprawdzę czy równie seksowny będzie w roli gorącego wilkołaka”, Faith puściła oczko w stronę przyjaciółki, na tej wypowiedzi kończąc telepatyczną rozmowę. Hayley przekręciła teatralnie oczami, zaprzestając oglądania jego „całkiem niezłego tyłu” a Deliah pokręciła przecząco głową, karcąc ją wzrokiem.

– Może to nawet być pył prosto od księżycowej wróżki. – Dziewczyny powróciły do świata żywych, przysłuchując się dalszym słowom Jacksona. – Nie obchodzi mnie to. Zdobędziesz to dla mnie, bo… – Whittemore chwycił za podbródek chłopaka i skierował jego twarz w kierunku panny Argent, która prowadziła rozmowę kilka szafek dalej, – inaczej ona dowie się wszystkiego…

To był cios poniżej pasa.

– Pa, Jackson! – Faith, Hayley i Kayle pomachały chłopakowi na pożegnanie, a ten ponownie puścił oczko w ich kierunku. Jedynie Deliah pozostała odporna na jego zaloty i w spokoju czekała, aż blondyn zniknie z jej pola widzenia.

– No, chłopczyku, teraz to masz dopiero kłopoty. – Maiden poklepała McCalla po plecach, a ten otworzył szeroko usta. Dziewczyna wzruszyła ramionami.

– Czekajcie! – Wilkołak zatrzymał się na środku korytarza, gdy hybrydy zaczęły powoli od niego odchodzić. – Nie zamierzacie mi pomóc?

– Wiesz, jakie są potwory, McCall? – zatrzymała się Kayle, nie spuszczając z niego wzroku. – Zabójcze, dbające jedynie o swój własny biznes. Są twoim największym koszmarem i wierz mi, cholernie nie chciałbyś prosić potwora o pomoc. A widzisz… my właśnie takie jesteśmy. Przyznaj, przecież sam to mówiłeś.

♣

– Jak to zwiałyście z zajęć? – Matt nalał każdej z hybryd po kieliszku trunku. Kayle wzruszyła ramionami, upijając łyk whisky. Prawda była taka, że miały dość życiowej dramy pana McCall i dopóki były w szkole, na każdym kroku terroryzował je albo Stiles Stilinski, albo wyżej wymieniony – Scott McCall.

– To… długa historia. – zaczęła Faith, opierając się o Hayley, która komentowała tylko co chwilę pod nosem mecz, który rozgrywał się na ekranie telewizora. – Bo widzisz… niańczymy młodego wilkołaka. Uwierz mi, matkowanie nastoletniemu wilkołakowi jest cholernie trudne, szczególnie, jeśli szczeniak zakocha się w jakiejś pierwszej lepszej łowczyni.

– Ach, no i jeszcze seksowna bestia chcąca zostać wilkołakiem. – dodała Moontrimmer, unosząc w geście toastu swój kieliszek. Miały wszystkiego serdecznie dosyć, najchętniej zaszyłyby się w swoim domku w lesie nie wychodząc stamtąd dopóki Hale wszystkiego nie posprząta. Ale jak mogły liczyć na Dereka, kiedy on sam ciągle prosił je o pomoc?

– Więc… tak wygląda każdy wasz normalny dzień w szkole? – Matt oparł się o ladę i przełączył program na kanał muzyczny. Kayle schowała twarz w swoich dłoniach i pokręciła z zmęczenia głową.

– Matty niebieskie oczka – zaczęła, kończąc trzecią kolejkę. – Tak wygląda całe nasze życie.

– Zastanawiasz się pewnie, czy nasze przyjście tu ma swoje drugie dno. – Deliah odsunęła od siebie kieliszek. To było za mało. Złapała za butelkę z burbonem i poprosiła Matt’a o coś większego.

– Pytania…

– Nie tak pytania, jak odpowiedzi, Donavan. – Hybryda poprawiła swoje włosy i rozsiadła się wygodnie na skórzanym stołku.

– Chodzi o Allison Argent, prawda? – spytał. Bree Grimm pokiwała twierdząco głową. Zachwiała się lekko. – Na razie nie zrobiła większych postępów… tak przynajmniej mi się wydaje. Jednak mam wrażenie, że mnie zauważyli…

– W takim razie twoja misja została zakończona – przerwała stanowczo Faith, odstawiając pustą butelkę na ladę. – Jeszcze tego brakowało, żeby banda łowców uwzięła się na moim ulubionym człowieku.

Hayley i Kayle pokiwały twierdząco głowami. Polubiły tego dzieciaka. Nie chciałyby, żeby stała mu się krzywda.

– Mimo wszystko uważam, że powinnyście wrócić do szkoły. – Chłopak rzucił białą ściereczkę na swoje ramię i zabrał wszystkie kieliszki z lady.

– I kto tu teraz kogo matkuje? – zajęczała Hayley, słysząc w tle swoją ulubioną piosenkę. Matt spojrzał na nią oskarżycielskim wzrokiem a ta zrobiła najbardziej potulną minę, jaką tylko była w stanie zrobić.

– Na mnie nie liczcie – Deliah zwlekła się z siedzenia, chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu. Potrzebowała dłuższej drzemki. I jeśli znajdzie w swojej sypialni tego obrzydliwego, sarkastycznego kocura, to rozszarpie go na małe strzępy. Była tego nadzwyczaj pewna.  – Ale, jeśli jeszcze mało wam wrażeń na dzisiaj, to doszły mnie słuchy, że Hale ma wieczorem zawitać u pana Stilinskiego.

– Co? Co masz na myśli? – Hayley ożywiła się na samo słowo „Hale”. Deliah oparła się o ścianę i uśmiechnęła zadziornie.

– Oj przestań, jeszcze mnie nie znasz? Jeśli chcę to dowiem się wszystkiego… w naprawdę krótkim czasie. – Pomachała palcem w powietrzu. Faith cmoknęła głośno, kręcąc z politowaniem głową. Przecież ona była hybrydą. Nie mogła się tak po prostu upić.

– Dels, ale co masz przez to na myśli? – Nim Hayley dokończyła swoje pytanie, przyjaciółka zniknęła już z jej pola widzenia. Kayle w mgnieniu oka pojawiła się obok swojej przyrodniej siostry i westchnęła ciężko.

– Chyba będziemy musiały dowiedzieć się tego same. – mruknęła Maiden. – Drogie panie, od matkowania to tak szybko się nie uwolnimy.

♣

Czarne Ferrari GTE zatrzymało się dwie przecznice od domu Stilesa Stilinskiego. Hayley westchnęła ciężko, kończąc swojego batonika, a Faith wyłączyła silnik.

– No, to jak to robimy? – zapytała Moontrimmer, przeglądając się w lusterku. Faith wzruszyła ramionami.

– Sama nie wiem. Z jednej strony mam ochotę przyprawić go o zawał, a z drugiej zrobić mu siarę przed ojcem – wyjaśniła, a kiedy spojrzała na Hayley odkryła, że ta uśmiecha się tajemniczo.

– Masz problem. Możemy zrobić obydwa.

Zaśmiały się cicho pod nosem i wysiadły z auta, upewniając się, że zostawiają je zamknięte i bezpieczne. Faith miała zapukać do drzwi, Hayley zaś chciała być bardziej kreatywna i wkraść się do jego pokoju, nie wiedziała jeszcze wtedy, że równie kreatywny będzie sam Derek Hale. Ale to już inna sprawa.

Czemu w ogóle się w to bawiły? Dla zwykłej rozrywki. Dzwonek rozbrzmiał po domu państwa Stilinskich, jednak tylko szeryf mógł otworzyć drzwi. Mężczyzna doskonale wiedział, że jego syn nie zrobi tego, jeśli wie, że na dole egzystuje jego ojciec.

– Dzień dobry. – Faith uśmiechnęła się słodko, trzymając w dłoni kilka podręczników i zeszytów. – Dom państwa Stilinskich, prawda?

Szeryf pokiwał twierdząco głową, zmieszany, widząc przed wejściem do swojego domu nastolatkę. Czyżby jego syn w końcu znalazł sobie dziewczynę? I do tego taką dziewczynę.

– Przyszłam do pana syna – kontynuowała Maiden, a z jej twarzy nie schodził przeuroczy uśmieszek. – Jest w domu, tak?

– Oczywiście. – Szeryf podrapał się po głowie, będąc pewnym, że rozmawia z dziewczyną swojego syna. – Wychodzicie gdzieś razem?

– Oh… nie. To bardziej delikatna sprawa. – Faith udała zażenowanie. – Po prostu… Stiles dzisiaj w szkole… wie pan… on dostał biegunki i… prosił, żebym podała mu materiał, który go ominął na lekcji. Wyszedł wcześniej, no bo w końcu dzisiaj jego pierwszy mecz i chciał być pewien, że przejdzie mu do tego czasu.

– Och, rozumiem. – Mężczyzna przełknął głośno ślinę. To w końcu są razem, czy nie? Może powinien zapytać wprost.

– Kurwa – wysapała Hayley, trzymając się dłońmi parapetu. – No mów, że człowieku te magiczne słowo: zapraszam.

Hybryda ledwo, co utrzymywała się na śliskim parapecie i w myślach wyklinała chwilę, w której wpadła na ten beznadziejny pomysł. Czy to była kiepska komedia Romea i Julii? Z jakiej parady to ona miała być hardcorowym Romeo, który wbija do Julii zakochanej w innym mężczyźnie? Nie, to wszystko idzie nie tak.

– Więc… wychodzicie gdzieś po tym? – Szeryf kontynuował, opierając się o framugę drzwi. Faith zacisnęła usta w cienką linię, słysząc w tle przekleństwa panny Moontrimmer.

– Oh… nie wiem. Naprawdę. – Faith poprawiła kujonki i uśmiechnęła się szerzej. – To zależy tylko i wyłącznie od Stilesa. Ale biorąc pod uwagę jego dzisiejszy problem wątpię, żeby chciał gdziekolwiek wyjść. Oprócz meczu, oczywiście.

–Nie, Kayle – Hayley odebrała połączenie od siostry i przyłożyła słuchawkę do ucha, trzymając się parapetu tylko jedną ręką. – Wiesz, jestem teraz ciut zajęta i nie mogę rozmawiać – telefon wypadł jej z dłoni i uderzył o ziemię, roztrzaskując się w drobiazgi. – Kurwa mać!

– Powiem ci… jak się nazywasz?

– Faith. Faith Maiden.

– Faith. Bardzo ładne imię. Nietypowe. – Stilinski westchnął ciężko, nie do końca wiedząc, jak się zachować. – Faith, Stiles jest moim synem, ale powiem ci… lepiej żeby on nic nie wybierał. Miał już szereg idiotycznych pomysłów i za każdym razem kończyło się to na podsłuchiwaniu moich rozmów telefonicznych i szukaniu trupów po lesie.

– Rozumiem. – Brunetka pokiwała twierdząco głową. – To… mogę wejść?

– Tak, oczywiście, przepraszam. Gdzie moje maniery. Zapraszam.

– Alleluja! – wyszeptała Hayley, gotowa wdrapać się do pokoju. Nim to zrobiła, przed jej oczami pojawiły się męskie, silne dłonie, które wciągnęły ją do środka. Nie zdążyła nic powiedzieć, bo Derek przyłożył do jej ust palec. Drzwi otworzyły się.

– Stiles. Masz gościa. – Do pokoju zajrzał szeryf, a Stiles podskoczył na swoim fotelu. Jego twarz zbladła, kiedy odwracając się ujrzał Hayley i Dereka, chowających się za drzwiami sypialni. – Bawcie się dobrze, zostawiam was samych.

Mina Stiles’a malowała różne emocje. Ale po tym, jak do jego pokoju weszła Faith, był na skraju załamania. Czy przyszli go zabić? Nie potrzebnie za namową Scott’a prześladował je na każdym możliwym kroku. Teraz pewnie z nim skończą. Zabiją go po cichu i pozbędą się wszelkich dowodów zbrodni. To nie będzie trudne dla istot supernaturalnych. No cudownie. Pół wampiry. Jak mógł zapomnieć, na początek zrobią sobie jeszcze z niego soczek w kartonie.

Gdy tylko szeryf zamknął drzwi, Hayley i Derek zaprzestali komunikować się z Stilinskim za pomocą gestów – przy których oboje wyglądali komicznie i Stiles poważnie zastanawiał się nad ich karierą mimów.

– Dobra, panie ciasteczko – odezwała się Hayley, wskakując na łóżko Stilesa. Wciąż była zła, że przez ten idiotyczny pomysł skradania się rozwaliła sobie telefon. Usiadła po turecku i zaczęła przeglądać komiksy leżące na półce nocnej, ale nadal zwracała się do Dereka. – To co ty robisz u pana ciamajdy?

– Ci- ciamajdy?! Wypraszam sobie! Ja tu jestem, gdybyś tego nie zauważała! – Stiles zaczął wymachiwać rękami jak oszalały, a Hayley spojrzała na niego znad komiksu o Czarnej Wdowie wzrokiem typu: "uważaj sobie, bo skończysz w ziemi wąchając fiołki od spodu". – …dobra, dobra, jeny. Nie ma powodu żebyś dalej patrzyła na mnie tym czymś, co nadaje ci wygląd seryjnego mordercy.

– Dobra, cicho – Faith podniosła ręce do góry, wcześniej odkładając wszelkie podręczniki na biurko. – Scott znalazł naszyjnik?

– Nie, nadal nad tym pracuje – Stiles usiadł na swoim miejscu i spojrzał na każdą supernaturalną istotę w pokoju. Jasna cholera. Wpadł po uszy w kłopoty. Jakby to, że jego najlepszy kumpel stał się wilkołakiem, nie wystarczyło wszechświatowi. – Ale… możemy zrobić coś innego.

– Co masz na myśli, Sherlocku? – Faith splotła ręce na piersi i rzuciła jedynemu człowiekowi w pokoju zaciekawione spojrzenie.

– No… pamiętacie, jak byliśmy w szkole? Allison powiedziała, że Scott wysłał jej wiadomość, żeby się z nim spotkała – zaczął tłumaczyć Stiles, jak zwykle gestykulując przy tym energicznie. Faith zauważyła, że robił to zawsze, gdy bardzo się denerwował. Derek zmarszczył czoło.

– No i?

– To nie był Scott – odezwała się zza komiksu Hayley, a Stiles pokiwał głową.

– No właśnie.

– To co, możesz natrafić na jego zapach? – odezwał się Derek, a Faith prychnęła śmiechem. Hayley zresztą tak samo. Stiles uśmiechnął się delikatnie pod nosem, nie chcąc podpaść wilkołakowi, a potem pokręcił głową.

– Nie, ja nie mogę. Znaczy, nie za bardzo umiem. Ale… znam kogoś, kto potrafi.

– Błagam, tylko nie mów, że kogoś tu zaprosiłeś, bo – Dzwonek do drzwi przerwał Faith, gdy próbowała zganić chłopaka za jego zachowanie. Jęknęła. – Czy twój tata nadal jest w domu?

– Nie – Stiles pokręcił głową, podchodząc do drzwi. – Pojechał do roboty. Zaczekajcie tu. I niczego nie dotykajcie.

Hayley spojrzała na chłopaka spode łba, więc machnął ręką, poddając się. Kiedy tylko wyszedł, "gang seryjnych morderców" postanowił przeprowadzić szybką rozmowę.

– Co ty tu w ogóle robisz? – zaczęła Faith, a Derek wzruszył ramionami.

– Oj, no wiesz, goni mnie każdy policjant w tym stanie, więc… szukam miejsca na nocleg – zaczął się tłumaczyć Hale. – I nie, wcale nie zamierzałem tu zostać. Zmierzałem do waszego domu, ale wtedy prawie zobaczył mnie patrol i to było pierwsze miejsce, które znajdowało się w pobliżu, więc…

– Dobra – mruknęła Hayley, przekręcając stronę w swojej lekturze. – Trzeba będzie zaścielić łóżko w gościnnym.

– I kupić ci trochę nowych, czystych ubrań – dodała Maiden, wskazując na plamy krwi na koszulce chłopaka. – Nie będziesz w tym paradował. Nie ma opcji.

W tym samym momencie do pokoju powrócił Stiles, a zaraz za nim do środka wszedł nie kto inny, jak Danny. Najlepszy przyjaciel Jacksona uśmiechnął się na powitanie do dwóch hybryd i zmierzył Dereka zaskoczonym i z lekka przerażonym spojrzeniem, zajmując miejsce obok Stilinskiego przy biurku.

– A ten to kto? – zapytał Danny, wskazując kciukiem na Dereka. Faith i Hayley, teraz siedzące na krawędzi łóżka Stilesa, odwróciły się, aby spojrzeć na Hale'a. Jak normalny, cywilizowany wilkołak, czytał sobie jakąś książkę w rogu pokoju. Stiles spojrzał na dziewczyny, jakby szukając pomocy, ale one tylko wpatrywały się w niego z głupiutkimi uśmieszkami.

– Em… to jest… mój kuzyn – Hayley prychnęła śmiechem, słysząc odpowiedź chłopaka, a Faith uderzyła się z otwartej dłoni w czoło. – Miguel.

To już przechyliło szalę. Hayley zaczęła chichotać, a Maiden próbowała ją uspokoić, ale wyszło na to, że tylko rzuciła spojrzenie w stronę Danny'ego, które jasno mówiło: "mam dosyć jej napadów głupawki".

– Czy to jest… krew na jego koszulce?

Hayley przestała się śmiać. Po prostu czuła, co się stanie. Faith zamknęła oczy, załamana, gdy wyczytała myśli Stilinskiego. Stiles zerknął na Dereka i powiedział:

– Miguel, mówiłem ci, że możesz pożyczyć ode mnie jakąś koszulkę.

Derek, nadal nie zdejmując z twarzy wyglądu sadystycznego mordercy, wstał i podszedł do jednej z szafek, po drodze zdejmując bluzkę. Hayley przygryzła dolną wargę i wychyliła się zza Faith, aby móc lepiej wszystko widzieć. Za to Maiden nadal była po prostu załamana tym wszystkim.

Wzrok Danny'ego mówił wszystko. Łatwo się było więc domyślić reakcji Faith – uniosła brwi, zerknęła na umięśnionego chłopaka za sobą i otworzyła usta ze zdziwienia.

NAJLEPSZY KUMPEL JACKSONA BYŁ GEJEM!?

– Stiles! – krzyk Dereka rozniósł się po pokoju, a Hayley spojrzała na Stilinskiego i przekazała mu bezgłośnie: "niech bogowie cię błogosławią za ten pomysł, dziecko!". – Żadna nie pasuje!

– To spróbuj inną! – odpowiedział obojętnie Stiles, próbując skupić się na zadaniu, ale Faith zdzieliła go z liścia po ramieniu. Syn szeryfa skrzywił się z bólu, pytając spojrzeniem, dlaczego to zrobiła. Ale chyba sam pojął powód, bo zauważył dziwną minę Danny'ego, kiedy Derek przymierzał co raz to nowe koszulki.

Danny wyglądał jak Hayley. A to mogło oznaczać tylko jedno.

– Ej, Danny, chłopcze! – zaczął Stiles. – Pasuje mu ta koszulka, no nie?

Chłopak wskazał na Hale'a, który miał na sobie właśnie bluzkę w pomarańczowo-niebieskie paski. Hayley zmarszczyła czoło i pokręciła energicznie głową, razem z Dannym odpowiadając:

– To nie jego kolor.

Faith uderzyła się z otwartej dłoni w czoło, kompletnie załamana, a Stiles pojął, że właśnie ma szansę na przekonanie Danny'ego do współpracy. Cmoknął cicho i zignorował Dereka, który znowu zmieniał część garderoby, ku uciesze najlepszego kumpla Jacksona i biednej, ledwo żywej Hayley.

– Jesteś super facetem, Danny, ale grasz dla innej drużyny, prawda? – Faith nachyliła się w stronę dwójki chłopców z liceum, a Danny westchnął ciężko.

– Wy wszyscy jesteście okropni – powiedział, załamany, a potem spojrzał na Hayley, która nie odrywała wzroku od obiektu swoich zainteresowań. – Oprócz Hayley. Hayley jest spoko. Ona się mnie o nic nie czepia.

– Póki tobie też podoba się ten facet, co mnie, i mamy o czym gadać, to serio, Danny, bądźmy przyjaciółmi – Hayley nagle odwróciła się w stronę reszty znajomych i zmarszczyła groźnie brwi. – Póki nie będziesz do niego zarywał.

Mahealani uniósł brwi w geście samoobrony i spojrzał po raz ostatni na Dereka, który po raz kolejny zmieniał koszulkę.

A potem energicznie zaczął pracować nad czymś na komputerze.

– To co ja mam dla was zrobić?

Stiles, Hayley i Faith uśmiechnęli się zadziornie.

– Powiedzmy, ze namierzyć ciekawą wiadomość SMS.

♣

Scott McCall nie był najlepszy we włamywaniu się do cudzych domów. Mówiąc szczerze, nigdy wcześniej tego nie robił. Dlatego też kiedy podnosił do góry okno w pokoju Allison Argent, był po prostu śmiertelnie przerażony. Po cichu wślizgnął się do pomieszczenia i przymknął okno, a wtedy podskoczył i cudem powstrzymał się od dziewczęcego pisku, kiedy głos Deliah Bree-Grimm rozbrzmiał w jego uszach niczym dzwon.

– No cześć, Scotty – dziewczyna pomachała przed jego nosem wisiorkiem, na którego poszukiwania sam wyruszył. – Tego szukasz?

– Mniej- mniej więcej – Scott próbował złapać przedmiot, ale Deliah zamknęła go w dłoni i chyba nie zamierzała mu go oddać. Kayle prychnęła śmiechem, a Scott dopiero wtedy zauważył jej obecność. Czyli byłby dwie. Jeszcze któraś miała zamiar wyskoczyć z ukrycia? Hayley kryła się pod łóżkiem?

McCall spojrzał na sufit, aby sprawdzić, czy Faith nie zwisa z niego jak jakiś cholerny nietoperz. Ale – Bogu dzięki – niczego takiego nie dostrzegł. Chłopak złapał się za serce i uznał, że jak tak dalej pójdzie, to któregoś dnia zejdzie na zawał.

A był przecież tak młody! Miał plany! …szkoda tylko, że nie miał już dziewczyny… do pokoju której notabene właśnie się włamał… jest źle. Bardzo źle.

– Ale co wy tu robicie?!

– Bawimy się z tobą w chowanego, wiesz!? Idiota! – Deliah zdzieliła chłopaka z liścia po głowie, a on syknął z bólu. – Użyłam tylko 10% siły! Wyobraź sobie, co będzie, jak użyję 100%!

– Wiesz, co mnie martwi?! – Kayle podeszła do biurka Allison i podniosła z niego starą książkę, którą otworzyła na wcześniej wybranej stronie. – To mnie martwi!

Scott zmrużył oczy i skupił się na kilku zakreślonych słowach. Mityczna bestia. Legenda. Loup garou.

McCall spojrzał na Deliah, przełykając głośno ślinę. Wiedział, że zadanie tego pytania równało się z jego bliską śmiercią.

– …Co to jest Loup garou?

– Kretyn! – Dels przeczesała włosy palcami. – Idiota, kretyn, debil, matko, kto cię płodził?! To wilkołak!

– Gdzie? – Scott zaczął się rozglądać.

– O matko. Loup garou.

– On mnie płodził?

Kayle podniosła pięść i zacisnęła szczękę, żeby powstrzymać się od zabicia tego nieogarniętego dzieciaka. Jak tak dalej pójdzie, Deliah go rozszarpie.

– Masz szczęście, że ćwiczę moją cierpliwość od prawie tysiąca lat. A teraz słuchaj. Loup garou z francuskiego oznacza wilkołaka. Łączysz fakty? – rzuciła hybryda z niecierpliwością.

Scott nic nie odpowiedział, ale dziewczyny sądząc po jego minie, zdały sobie sprawę, że w końcu zrozumiał. Allison zaczyna dowiadywać się prawdy.

Kayle wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z Deliah.

– Jeśli nie chcesz zacząć niezręcznej rozmowy z łowcą-tatuśkiem dziewczyny, lepiej się stąd zbieraj. – rzuciła Deliah. – Jest już przed domem.

– Cholera. A co z wami? – zapytał chłopak.

– My już sobie poradzimy. – odparła Kayle z uśmiechem. – O nas się nie martw.

Zanim McCall zdążył zareagować, hybrydy zniknęły z pomieszczenia. "No, to teraz czas na mnie." Z tą myślą dobiegł do okna i wydostał się na zewnątrz.

♣

– O, to ten numer – Danny wskazał na ekran komputera, dumny z siebie, a Hayley i Faith zbliżyły się, aby dokładniej przyjrzeć się znalezisku. W tym samym czasie Stiles wybałuszył oczy i schodził już na zawał, a Derek i hybrydy próbowali skojarzyć fakty.

Bo tylko nazwisko wydało im się znajome.

Melissa McCall.

– Jesteś pewien? – dopytywał się Stiles, nadal nie mogąc uwierzyć w to wszystko. Danny pokiwał głową. – Świetnie – skwitował syn szeryfa. – No to jesteśmy w ciemnej dupie.

♣

– Scott. – Gdy podnosił swój rower, usłyszał męski głos. Z przerażeniem stwierdził, że należy on do Chris'a Argent'a.

Nie miał wyjścia, więc posłusznie wszedł do domu łowców.

– Allison powinna pojawić się za parę minut. Zawsze wychodzi biegać, gdy wróci ze szkoły.- powiedział Chris, prowadząc chłopaka do kuchni.

– Taa…. Powinien już iść, muszę jeszcze przygotować się na mecz. – oznajmił Chris'owi, który właśnie wyciągał piwo z lodówki.

– Och, spokojnie. Mam tylko jedno, bardzo ważne pytanie, które wcale nie dotyczy Allison – Chris odstawił picie i złapał chłopaka za ramię. Scott przełknął głośno ślinę. W tym momencie jego serce było już w przedsionku jego gardła, a Chris był po prostu spokojny. Nie było widać po nim ani odrobiny nerwów. – Chciałbym dowiedzieć się więcej o twojej przyjaźni z czterema specjalnymi dziewczynami, które tajemniczo po prostu pojawiły się w naszym mieście.

Scott zajęczał przerażony.

– A mogę przed tym wykonać jeden telefon? – zapytał z nadzieją. Argent wzruszył ramionami, a Scott automatycznie wyjął komórkę, wykręcając numer, który kiedyś zapisał. Kiedyś, czyli zaraz po śmierci matki Stilesa.

– Halo? Zakład pogrzebowy? Mam sprawę…

Chris przewrócił oczami. To będzie długa rozmowa…

♣

Kayle i Deliah usiadły na trybunach przed polem do lacrosse i rozejrzały się w około. Rodzina Argent też już do nich dołączyła, więc Mikaelson zaklęła pod nosem. Czy oni byli wszędzie? Byli jak cholerna plaga! Jak króliki! Dać im kilka minut i sami zaczynali się rozmnażać!

– Wiesz, co? – zaczęła Bree-Grimm, rozglądając się po trybunach. – Ta ich młoda Allison nawet o niczym nie wie. Ja ją nawet toleruję. Argenta znamy, no nie? Wpadliśmy na siebie w Japonii. Ale Kate? Ta suka. Ta. Suka. Czekam tylko na dzień, w którym będę miała szansę wyrwać jej serce. Nie, ona nie ma serca. Wątroba. O, wątroba będzie dobra…

– Skup się! – Kayle uderzyła przyjaciółkę w ramię. – Dzwoniłaś do Faith i Hayley? Wiedzą coś o tej wiadomości?

– Ej, ja nie jestem mózgiem operacji – Deliah uniosła do góry ręce w geście obrony. Zamknęła na chwilę oczy i pacnęła Mikaelson w ramię. – Kochana, nadchodzą kłopoty.

Jeżeli jak dotąd Scott siedział na ławce całkowicie sam, próbując przygotować się do meczu, to teraz przysiadł się do niego Jackson, uśmiechnięty od ucha do ucha. Kayle uniosła brwi i przygryzła dolną wargę.

– Gorące kłopoty – mruknęła cicho, a Deliah wywróciła oczami, zirytowana tym, że tylko ona jedna nie jest zainteresowana tym samolubnym, narcystycznym śmiertelnikiem, który… miał niezły tył… WRÓĆ. Abort. Nie tędy droga.

Z zaciekawieniem obydwie hybrydy zaczęły słuchać wymiany zdań pomiędzy dwoma chłopakami – z początku była to niewinna rozmowa. A mówiąc "niewinna" miały na myśli typowe groźby dotyczące zostania wilkołakiem, jak Scott. Ale to nie było nic nowego. Ciekawie zaczęło się robić, kiedy Scott zaczął ostrzegać znienawidzonego rywala przed rodziną Łowców.

A Jackson okazał się być bardzo bystrym chłopakiem.

W kilka sekund połączył fakty. I musiał tłumaczyć Scott'owi – który, notabene, jak zwykle nic nie ogarniał – że słowo "argent" oznacza z francuskiego "srebro", i że ma to więcej sensu, niż mogłoby mu się wydawać.

Kayle westchnęła cicho.

– Gorące, mądre kłopoty.

♣

– Boże, zginiemy, wszyscy zginiemy – Stiles znowu panikował, kiedy parkował swojego Jeepa przed szpitalem w Beacon Hills. Po chwili obok jego samochodu zatrzymało się także czarne Ferrari. Dwie dziewczyny wysiadły z niego i wskoczyły do niebieskiego auta na tylne siedzenia.

– Przesadzasz! – zaśmiała się wesoło Hayley. – Nie wszyscy! W najgorszym przypadku to ty zginiesz. W końcu tylko ty jesteś tutaj człowiekiem, i…

– Hayley – przerwała jej Faith zdecydowanym tonem. – Nie dobijaj leżącego, serio.

– O mój Boże! – zajęczał Stiles, uderzając pięściami w kierownicę. – No dobra, nie, ogar… to co my w ogóle robimy? Mamy jakiś plan?

– Matka Scotta raczej nie jest krwiożerczą Alfą – odezwał się Derek. – A raczej nie wygląda na taką.

– Tak samo te dwie nie wyglądają na maszyny do zabijania – Stiles wskazał na Hayley i Faith, a one wzruszyły ramionami obojętnie. – Ale ojej, zobacz, jednak nimi są, do cholery!

– A widziałeś je w akcji?

– No! Biegały sobie po mojej szkole z bronią, wiesz? Prawie wtedy zginąłeś! My wszyscy wtedy prawie zginęliśmy!

– Nie to miałem na myśli. Widziałeś je kiedyś, jak kogoś zabijają?

– …nie.

Derek zerknął przez ramię na dwie, niewinnie wyglądające kobiety, a potem spojrzał ponownie na Stilesa. I nagle stało się coś, co sprawiło, że obydwie dziewczyny prychnęły śmiechem. Derek złapał za kark chłopaka i tak mocno go przycisnął, że ten uderzył czołem w kierownicę i zajęczał z bólu.

– O kur… za co to było!? – Stiles złapał się za głowę i spojrzał na siedzącego obok wilkołaka, a ten tylko podniósł do góry palec wskazujący.

– Ty wiesz, za co to było! – odpowiedział, pewny siebie. – A teraz idź!

– Serio wysyłamy go tam samego? – wtrąciła Faith. – No wiesz. Człowieczek. Taki tam człowieczek. I my go wysyłamy do szpitala, w którym może być Alfa…

– Dobra tam – Derek machnął wymijająco ręką, a Hayley pokręciła głową z niedowierzaniem. Pomimo to, Stiles wysiadł z auta i rzucił im wszystkim jeszcze jedno wściekłe spojrzenie, zanim zniknął w szpitalu.

– To jest głupi pomysł – podsumowała Hayley. Faith kiwnęła głową, splatając ręce na piersi. Potem poprawiła kujonki na nosie i westchnęła ciężko.

– To się źle skończy, mówię wam.

– Dobra tam! – powtórzył ponownie Derek. – To ja was tak bronię, a wy mnie tak…

– Cicho, panie ciastko – odezwała się ponownie Hayley. – Ma ktoś numer do tego debila z wielką obsesją na punkcie komiksów i nerdowatych rzeczy?

– Czekaj, coś się znajdzie – Faith zaczęła szperać w kontaktach na swoim telefonie, aż wreszcie wybrała numer syna szeryfa i po kilku sygnałach usłyszała jego niepewny głos. – Stary… ej… weź oddychaj, okay? Derek, ty z nim gadaj. Ten dzieciak hiperwentyluje. Ja nie mogę. Ja nie mam nerwów. Ja już dzisiaj raz włamywałam mu się do domu.

– Ty?! – Hayley wrzasnęła oburzona. – Wypraszam sobie! To ja w kiecce wdrapywałam się po parapecie!

– To był twój pomysł i twój wybór!

– Zabiję cię!

Hale westchnął ciężko. Boże, jak tak dalej pójdzie, to wyprowadzi się z tego miasta. Weźmie wszelką kasę, jaka mu została, i pojedzie na Majorkę. Albo na Hawaje. Gdziekolwiek. Oby było ciepło i daleko od całego tego zamieszania. A tam znajdzie sobie Paczkę, o. Cudowny plan na przyszłość.

– Dobra, Stiles, słuchaj mnie, bo te dwie nie dojdą szybko do porozumienia. Przed chwilą groziły sobie śmiercią. Poza tym wygląda na to, że są głodne, więc lepiej tego nie spieprz, bo będzie z tobą źle – Derek mógł usłyszeć, jak po drugiej stronie połączenia, Stiles przełyka głośno ślinę, zmartwiony. – A teraz…

– Ej, nigdzie go nie ma – odpowiedział Stiles, zanim Derek miał szansę skończyć.

– Czy ten dzieciak nie miał dzisiaj grać w pierwszej linii swojego pierwszego w życiu meczu? – zapytała Hayley po cichu, aby nie przeszkadzać Derekowi w rozmowie. Już się uspokoiły i wróciły do dawnych, dobrych kontaktów. Faith pokiwała głową.

– No. Jego ojciec tam będzie. Był z niego taki dumny, biedak…

– Nie ma opcji, żeby zdążył.

– Nie ma. Szkoda.

– Ej, po prostu zapytaj o Jennifer! – ciągnął dalej Derek. Zaczynała go denerwować cała ta sytuacja. – Jest pielęgniarką, zajmuje się moim wujkiem.

– Ale jego też tu nie ma.

– CO?

I w tamtej chwili coś przeskoczyło nie tylko w umysłach dwóch hybryd, ale także Dereka. Łączyli fakty. Powoli zbierali elementy układanki. I nagle zrozumieli wszystko. Nagle wszystko nabrało sensu. Hayley podskoczyła na swoim miejscu jako pierwsza – odebrała Derekowi telefon i zaczęła drzeć się do słuchawki:

– Stilinski, zabieraj stamtąd swój zad! To Peter! Peter jest Alfą!

– Pieprzyć to, idę tam! – Faith wyskoczyła z samochodu i już miała włączyć wampirzą prędkość, ale Derek zdążył złapać ją za ramię.

– Nigdzie nie pójdziecie! To mój wujek… pomimo wszystko… a wy go zabijecie!

– Najwyżej znokautujemy! – przerwała mu Hayley, która dołączyła do przyjaciółki. – Tak czy inaczej, nie pozwolę synowi szeryfa zginąć. Tyle. Chodź, Faith.

Maiden rzuciła wilkołakowi jeszcze jedno spojrzenie, które jasno mówiło, że się na nim bardzo zawiodła. Zaraz za Hayley wbiegła do szpitala na oddział długiej terapii, bo już przed budynkiem mogła usłyszeć nieznany wcześniej męski głos. I pomimo tego, że słyszały go po raz pierwszy, im obydwu wydał się wystarczająco niebezpieczny i dziwny, aby zacząć martwić się o młodego chłopaka, którego posłali na – nie oszukujmy się – okrutną śmierć.

Pierwszą osobą, którą zobaczyły po dotarciu na miejsce, była rudowłosa kobieta w białym fartuchu. Faith podbiegła do niej i jednym sprawnym ruchem złapała ją za głowę, po czym skręciła kark. Martwa nieznajoma runęła na ziemię, przyprawiając Stilesa o zawał. Hayley w tym czasie podbiegła do chłopaka i praktycznie rzuciła nim przez całą salę oczekiwań, aż uderzył w ścianę i osunął się na podłogę. Ale nic mu się nie stało, to było najważniejsze.

– Zabieraj się stąd, Stilinski! – warknęła Faith, pokazując kły. Hayley poprawiła swoją koszulkę z żółtym znaczkiem, mamrocząc pod nosem coś o tym, że jest Batmanem i to ona rządzi w Gotham, przez co mężczyzna stojący po drugiej stronie korytarza przechylił lekko głowę, przypatrując im się zaciekawiony.

– Osławione hybrydy – zaczął, uśmiechając się tajemniczo. – My się jeszcze nie znamy. Peter Hale.

– Wiemy, kim jesteś – odezwała się Hayley, a światła nad nimi zamigotały niebezpiecznie. Peter zacmokał.

– Ale ja nie wiem, kim jesteście wy.

Faith już miała mu odpowiedzieć – i to w dość sarkastyczny i wredny sposób – ale w tym samym momencie pojawił się Derek i rzucił się na swojego "kochanego" wujaszka. Co prawda za pierwszym razem trafił, prosto w twarz, ale to chyba nie było zbyt bolesne dla Petera, bo od razu odparował cios i to Derek zwijał się z bólu na podłodze.

Hybrydy wywróciły oczami. Faceci.

Hayley była pierwsza. Zbliżyła się do Petera tak szybko, że ledwo zdążył mrugnąć, a potem przyłożyła mu tak mocno, że uderzył w ścianę obok. Hybryda ukucnęła i chciała pomóc Derekowi wstać, ale wtedy to ona oberwała, i to dość mocno. Cios w plecy był tak bolesny, że aż krzyknęła.

Ile ten facet miał siły? Był w sumie Alfą, musiał być mocarny, ale żeby aż tak?

Faith nie czekała dłużej, kiedy zobaczyła, że jej przyjaciółka sobie nie radzi. Ruszyła z pomocą, i kiedy ona zajmowała się Peterem – co nieźle jej szło, ale przecież niegdyś trenowała walkę wręcz z kilkoma znajomymi we Włoszech – to Hayley podniosła Stilesa z podłogi za chabety.

– Zabieraj go stąd! – wrzasnęła Faith, zamieniając się miejscami z Derekiem. – Dołączę do ciebie w szkole!

Hayley kiwnęła głową. Włączyła wampirzą prędkość i zniknęła, zabierając ze sobą jedynego śmiertelnika w pomieszczeniu.

♣

– Jakim cudem nie jest ci zimno?

Zaskoczona Kayle zmarszczyła czoło, patrząc na Deliah, która siedziała obok niej w krótkich spodenkach i letniej koszulce. Wszyscy patrzyli się na nią jak na odmieńca, bo Kayle już zdążyła załatwić sobie kurtkę. Łatwo było manipulować facetami, oj, łatwo.

Deliah zacisnęła szczękę, bo chociaż dzwoniła do Faith po raz szósty, ta wcale nie chciała odebrać. Albo się rozłączała, albo nie dawała jej żadnego znaku. Grimm zaczynała się martwić, i to poważnie.

– Mają kłopoty, czuję do w kościach – wyjaśniła Dels, chowając komórkę do tylnej kieszeni spodenek. Kayle zaszczękała zębami.

– A ja czuję w cyckach, że zaraz zamarznę – odpowiedziała, otrzymując za ten komentarz uderzenie z łokcia w żebra. Syknęła z bólu, z wyrzutem spoglądając na hybrydę siedzącą obok niej. – Argent znowu przyprawia mnie o ciarki na plecach. Ta suka to chora kobieta.

Dlaczego Kayle to powiedziała? Bo jakieś dwadzieścia sekund temu Allison pokazała swojej ciotce, Kate, który z chłopców to Jackson. A wtedy blondynka stwierdziła, że chciałaby takiego, gdyby tylko była w liceum. Mikaleson poczuła dreszcz obrzydzenia. Cała ta rodzina była ostro pojechana.

– Można zostać przemienionym przez zadrapanie? – zapytała Kate, nachylając się w stronę brata. Chris spojrzał na nią, zaskoczony. To właśnie przyciągnęło uwagę Deliah, która automatycznie odwróciła głowę w tamtym kierunku. Kilka sekund później Kayle poszła w jej ślady, a kto jeszcze do nich dołączył?

No oczywiście. Scott McCall.

– Jeżeli pazury wejdą wystarczająco głęboko – odpowiedział Chris, jakby zastanawiając się nad własnymi słowami. Deliah zmarszczyła brwi, zaniepokojona. – Możliwe.

– Ciekawe, jak głęboko weszły tamte – Kate wskazała głową na blizny na karku Jacksona, a Kayle jedynie wzruszyła ramionami. Wiedziała. Czuła, że to się może wydarzyć. Albo przemiana, albo niezłe halucynacje. Deliah westchnęła ciężko, widząc, że grupa chłopaków wybiega na pole.

– Jak ja nienawidzę tego miasta – zajęczała, załamana.

Szykowało się kilka ciężkich dni.

♣

Udzielanie pomocy jest specyficzne. Czasami jest to okazanie współczucia w trudnej chwili, innym razem uratowanie życia. U hybryd wszystko jest możliwe, wszystko może się wydarzyć. I choć czasami popełniają błędy, to naprawdę chcą pomóc. Choć czasami robią złe rzeczy, to ich celem naprawdę jest pomoc innym.Wierzcie lub nie – ale one zawsze wiedzą doskonale, kto zasługuje na ich pomoc.