Rozdział 13: "Cisza"

PAMIĘTAJ O TAGU #HybrydyPL I PISZ O NAS NA BIEŻĄCO! FANARTY, TEORIE, POMYSŁY, OPINIE O ODCINKU, ULUBIONE CYTATY, POSTACIE - PODZIEL SIĘ SWOIM ZDANIEM Z RESZTĄ CZYTELNIKÓW. MOŻESZ ZNALEŹĆ HYBRYDY TAKŻE NA WATTPADZIE.

I co? Tak trudno było coś napisać? Chociażby krótkiego? Wydaje mi się, że nie. Serio, dziękujemy ślicznie za komentarze pod poprzednim postem. Wiecie, jakiego to daje kopa do dalszego pisania? Bo jak nie wiecie, to wam powiem. Wielkiego kopa. To co, kończymy pierwszy sezon! W drugim będzie się już trochę działo, więc przygotujcie się na małą niespodziankę w postaci naszego własnego, małego, kochanego potworka.

xoxo, Faith&Hayley.

_____________________

Życie ma na celu dać ci możliwości; ma przynieść ci miłość, masz tracić coś, a coś znajdywać, masz tęsknić, masz cierpieć, masz ufać, masz popełniać błędy, ale najważniejsze jest to, że masz się uczyć. Uczyć się, bo to właśnie robisz przez całe swoje życie – uczysz się, jak przez nie przebrnąć.

♣

Uwierzcie na słowo, że Hybrydy tęsknią za byciem człowiekiem. Albo, jeżeli nigdy nim nie były, to chciałyby przynajmniej sprawdzić, jak to jest, bo coś im podpowiada, że chyba jest odrobinę łatwiej. Pragną wszystko odkręcić, spróbować człowieczeństwa i przestać być potworami, ale nie mogą. Nie jest to możliwe ani wykonalne. I choć sprawia im to niewyobrażalny ból, to jednak mają w sobie coś takiego, co nazywa się pospolicie instynktem przetrwania. I to właśnie on podpowiada im, że samo istnienie jest niezwykle ważne.

Patrzą, jak ludzkie życia kończą się zwykle we łzach i cierpieniu, podczas gdy one same trwają niezmiennie w tym samym miejscu i czasie.

Bycie Hybrydami ma swoje wady. Tak, ono posiada ich cholernie wiele. Ale instynkt przetrwania podpowiada im, że lepiej istnieć i trwać w bólu, niż zniknąć raz na zawsze z powierzchni ziemi, zostawiając po sobie tylko tandetne przedmioty i ulotne wspomnienia, które także z czasem wyblakną.

Ale wystarczy już słów na temat instynktu przetrwania; o nim usłyszycie jeszcze nie raz w tej historii. Teraz pozwólcie, że przybliżę wam pewną sprawę. Jest to problem czasu.

Godzina trwa sześćdziesiąt minut. Jedna godzina. Zwykła godzina. Sześćdziesiąt minut, trzy tysiące sześćset sekund. I to tyle.

Czas nie jest zmienny – nie da się go zatrzymać czy nawet spowolnić. Ale ta jedna godzina potrafi zmienić ludzkie życie.

Przykład?

Podczas jednej godziny można zdobyć przyjaciół.

Podczas jednej godziny można uświadomić sobie, jak niewiele znaczy się dla świata.

Można poczuć się potrzebnym.

Być świadkiem czegoś niemożliwego.

Pomóc komuś w trudnej chwili.

Podczas jednej godziny można nawet uratować życie…

…albo stracić bliską osobę.

W samochodzie było cicho, kiedy Hybrydy wreszcie wracały do domu po tych wszystkich dramatycznych wydarzeniach i ciężkiej nocy. Żadna się nie odzywała, ale każda wiedziała, co myśli druga. Pierwsza porażka jest najgorsza. Potem jest już troszeczkę łatwiej.

Na początku, kiedy tylko przybyły do Beacon Hills, wszystkie sprawy wydawały im się jasne. Jest sobie młody wilkołaczek, po mieście biega niebezpieczna Alfa i za wszystkimi ganiają Łowcy. Zadanie, z pozoru wydawać by się mogło proste, okazało się o wiele trudniejsze, niż mogły sobie wyobrazić. Myślały sobie – zająć się szczeniakiem, wyeliminować Alfę i unikać Łowców jak ognia.

Ale, cóż powiedzieć… sprawy z lekka się pokomplikowały.

– Powinnyśmy wyjechać – mruknęła Kayle, ale Deliah natychmiast odpowiedziała jej prychnięciem. Zmącona cisza zamieniła się w ciężkie napięcie i zapach nadchodzącego konfliktu.

– Teraz? – zapytała Grimm niedowierzającym tonem. – Kiedy dumny Derek Hale stał się potężną Alfą? Wolałabym nie. Cały czas powtarzał, że nie jest taki, jak Peter, ale teraz zrobi dokładnie to, co on wcześniej.

– Zacznie zbierać Paczkę – wyjaśniła prędko Faith, nie odrywając wzroku od drogi. Hayley, siedząca obok niej na miejscu pasażera, westchnęła ciężko. Co jak co, ale ona naprawdę była zmęczona. Potrzebowała gorącej kąpieli i przynajmniej pięciu paczek chipsów, o dużej pizzy nie wspominając. – I będziemy musiały mu na to pozwolić. Nie mamy wyboru.

– Oszalałyście?! – pisnęła Kayle, zirytowana. Jak w ogóle mogły o czymś takim myśleć?

– Nie ma sposobu na powstrzymanie go bez zabijania go – odezwała się Hayley, dalej wpatrując się w okno i rozmazany las za nim. Nie chciała i nie lubiła się kłócić z siostrą, przynajmniej nie tak na poważnie, ale bywało tak, że czasami wcale się ze sobą nie zgadzały. – A ja nie chcę zabijać przyjaciół… Nie jestem Klausem. My nie jesteśmy Klausem.

Kayle umilkła, wiedząc, że Moontrimmer – przynajmniej w pewnym stopniu – ma rację. Mikaelson splotła ręce na piersi i opadła na swoje miejsce, odpuszczając temat. Nie było sensu tego dalej drążyć.

– Po prostu wracajmy już do domu, wszystkie zasłużyłyśmy na odpoczynek – mruknęła Deliah, a Faith zmieniła bieg i przycisnęła mocniej pedał gazu. – Czemu my? Czemu nie ktoś inny?

– Skarbie – Hayley zerknęła przez ramię, aby spojrzeć na Deliah. – Zadaję sobie to pytanie od wielu stuleci i nadal nie znam odpowiedzi. Nie licz na to, że ktoś ci jej udzieli.

– Ja udzielę – Faith uśmiechnęła się smutno pod nosem, po czym dodała:

– Wszechświat jest dziełem przypadku. Znalazłyśmy się tu przypadkiem, zaczęłyśmy to przypadkiem… i przez przypadek to skończymy.

♣

Kiedy Hybrydy weszły do swojego domu, który przecież jeszcze jakiś miesiąc temu miał być tylko tymczasowy, wszystkie pognały do salonu. To nie tak, że się zmówiły – po prostu pomyślały o tym samym. Deliah opadła na swój ulubiony fotel i złapała za pilota, aby włączyć telewizję, Kayle i Hayley rozłożyły się na kanapie tak, że Mikaelson położyła głowę na kolanach siostry a ta gładziła jej włosy, a Faith wpierw podeszła do barku i nalała burbonu do czterech kieliszków.

Znaczy taki miała zamiar. Zamiast tego wyjęła cztery butelki trunku i podała po jednej swoim przyjaciółkom, zatrzymując ostatnią dla siebie. Opadła na fotel obok Deliah i prawie kopnęła Shiro, który właśnie pałętał się pod jej nogami.

– Gdzie wyście się podziewały?! – kot wskoczył na podłokietnik fotelu Faith, która zrzuciła go siłą, aż zwierzak zawył wściekle, kiedy lądował na podłodze na swoich czterech łapach.

– To ty nie wiesz? – zapytała zaskoczona Hayley. – Umarłam.

– I tak jesteś martwa.

– Nie, serio, idioto. Byłam po drugiej stronie.

– I jak było?

– …cicho.

– Och.

– To cisza przed burzą – wtrąciła Faith, pociągając kolejnego łyka burbonu. Skrzywiła się nieznacznie. – Mówię wam. Poza tym, ubiłyśmy Alfę.

– JA go ubiłam – odezwała się oburzona Deliah. Chociaż uparcie wpatrywała się w ekran telewizora, na którym właśnie oglądała "Dwie spłukane dziewczyny", to nadal była obecna i duszą, i ciałem. – Spaliłam drania. Nie tak na żarty, tylko tak na serio.

– Potraktowała go miotaczem ognia – wyjaśniła Kayle, kiedy Shiro wskoczył na jej brzuch i usadowił się na nim wygodnie. Cały ten obrazeczek wyglądał teraz dość zabawnie, bo Hayley głaskała po głowie Kayle, a ona to samo robiła z Shiro. – To była super akcja.

– Myślałam, że kręciłeś się gdzieś w pobliżu – mruknęła Faith, skrywając twarz w dłoniach. Kot pokręcił głową.

– Nie – westchnął ciężko. – Ale z tego, co słyszę, to szkoda, że mnie tam nie było.

Wszyscy zaśmiali się cicho. I pewnie śmialiby się dłużej, gdyby nie pukanie do drzwi. Faith podniosła się z miejsca i z cierpiącą miną skierowała się do wejścia. A kiedy tylko otworzyła drzwi to nawet nie dała ich gościowi dojść do słowa.

– Młody, popylaj do domu, ale już – rozkazała władczo. Scott McCall spojrzał na nią z przerażeniem. Nie było ono jednak spowodowane tonem Faith, ani trochę. Martwiło go co innego. Martwiło go to, że mogą wyjechać i zostawić go samego, a naprawdę się do nich przywiązał (przynajmniej w pewien sposób). – Co tak sterczysz jak kołek? Nie słyszałeś, co mówiłam?

– Zostańcie, błagam – powiedział w końcu, choć głos mu się łamał. Maiden ledwo powstrzymała się od tego, żeby się nie uśmiechnąć. No, tak. Cały Scotty. Ten, którego wszystkie tak pokochały. Chłopak skrywał niesamowity potencjał, trzeba go było tylko dobrze wykorzystać. – Proszę, nie wyjeżdżajcie.

– Skąd ci to w ogóle do głowy przyszło?

– Matt coś o tym wspominał. Że chcecie wyjechać.

– Nie planujemy – w drzwiach pojawiła się Hayley. Uśmiechnęła się przyjaźnie do swojego kolegi, gestem zapraszając go do środka, ale odmówił. Pokręcił tylko głową delikatnie, także lekko się uśmiechając. Polubił Hayley. Chyba najbardziej z całej czwórki.

– Cieszę się, że nic ci nie jest – dodał tylko, drapiąc się po karku. Moontrimmer skinęła głową, splatając ręce na piersi i opierając się o framugę drzwi. Nadal miała na sobie fioletową sukienkę, która cała była w jej własnej krwi. – Naprawdę. W niezłe kłopoty was wciągnąłem.

– Przestań, Scott – do towarzystwa dołączyła Deliah, a zaraz za nią pojawiła się Kayle z Shiro w ramionach. – Cieszymy się, że mogłyśmy jakoś pomóc.

– Ta, teraz to w sumie będziecie mi bardzo potrzebne…

– Wiemy – Kayle pokiwała głową. – Dlatego zostajemy. Nigdzie się nie wybieramy.

Scott spojrzał jeszcze raz na twarze wszystkich czterech kobiet, które tej nocy okazały się jego wybawcami, po czym westchnął ciężko, ciesząc się z faktu, że jednak nie zamierzają go zostawić samego po kolana w gównie.

– No i, wiecie, ten… dzięki – wydukał, przeczesując włosy palcami. – Naprawdę, dziękuję. Gdyby nie wy… po prostu…

– Wiemy, Scott, my wszystko wiemy – przerwała mu Hayley, a on podziękował jej uśmiechem za to, że powstrzymała jego dalszą kompromitację. Dziewczyna rozłożyła ramiona i uścisnęła go mocno. To samo po chwili zrobiła Faith, Deliah mrugnęła do niego tylko, a Kayle wyszczerzyła białe ząbki, zadowolona z efektów ich ciężkiej pracy tej nocy.

– Leć do domu, bo mama będzie się martwić – dodała Moontrimmer, popychając chłopaka w stronę lasu. – Spotkamy się w szkole, tak?

– Jasne. Do zobaczenia… i jeszcze raz, dzięki.

I z tymi słowami, Scott McCall zniknął między drzewami we mgle, a Hybrydy stały tak jeszcze przez chwilę na ganku, patrząc na otoczenie. Tak, jakby czekały, aż coś się wydarzy. I miały rację. Gdzieś w gęstej jak mleko mgle zamajaczyły reflektory, a po chwili na podjeździe zatrzymało się czarne auto.

Wysiadł z niego nie kto inny, jak Chris Argent.

Wszystkie cztery Hybrydy zajęczały głośno. Zdecydowanie nie miały siły na kolejne potyczki i dziwiły się, że ten idiota jeszcze dał radę w ogóle wsiąść w samochód i przyjechać tutaj. Po tym, jak zginęła jego siostra. Jak jego córka dowiedziała się o wszystkim. Jak sam doszedł do prawdy o pożarze w domu rodziny Hale.

Doszły do wniosku, że chociaż działał im na nerwy, to w pewien sposób go podziwiały.

Bo był niezwykle silny.

– Nie przychodzę się mordować, nic z tych rzeczy – zaczął Argent, unosząc ręce do góry w geście samoobrony. – Chodzą plotki, że wybywacie z miasta. Prawda czy fałsz?

– …chyba zostaniemy jeszcze na jakiś czas – odparła spokojnie Kayle, głaszcząc mruczącego Shiro po łebku. – A dlaczego pytasz? Umawiamy się jak w westernach na samo południe i bitwę na śmierć i życie?

– Nie – Chris odetchnął głęboko. – Moja córka… Allison. Ona teraz zacznie szkolenie.

– I co nam do tego? – warknęła wściekła Deliah. Jedyne, czego teraz pragnęła, to kocyk, dobry serial, burbon i spokój, ale jakoś nikt nie pozwalał im wszystkim tego zaznać. Chris przełknął głośno ślinę.

Chociaż na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że czuje się wspaniale, to jednak Hybrydy wiedziały swoje. Miał zaczerwienione oczy, a to oznaczało, że już płakał. Po prostu potrafił przestać, kiedy zachodziła taka potrzeba. Trzęsły mu się ręce – czy z nerwów, czy z bezsilności, czy z czegoś innego – tego nie wiedziały. Ale były pewne jednego – ten facet potrafił zaskakiwać.

– Chcę zawrzeć z wami układ. Ona nie będzie się czepiała was, wy jej. Chcę tylko, żeby była bezpieczna. Czy… mogłybyście jej to zapewnić?

– Bronić Łowców? – zapytała z niedowierzaniem Faith, unosząc brew. – Stary, dzisiaj tknąłeś mojego drugiego z kolei ulubionego człowieka w tym mieście. Nie odpuszczę ci.

– Wiem. Rozumiem. Ale ona naprawdę-

– Nie chciałeś, żeby się dowiedziała, prawda? – odezwała się nagle Hayley. Zapadła chwilowa cisza, podczas której ona i Argent mierzyli się wyczekującymi spojrzeniami. W końcu Chris westchnął ciężko, spuścił wzrok i pokiwał głową, a Moontrimmer rozejrzała się po swoich przyjaciółkach.

Wszystkie myślały o tym samym, i ona o tym wiedziała.

To były tylko dzieci. Takie, które miały niewyobrażalnie wielkiego pecha.

– Okay – zgodziła się Faith. – Zgoda. Obopólne porozumienie. Nie tykamy się. Może być?

– To mi wystarczy – zapewnił je Chris, z uśmiechem kiwając powoli głową. – Dzięki.

– Idź już, człowieku, dzisiaj nam cały czas dziękują, ja mam tego osobiście szczerze dosyć – mruknęła Deliah. Wywróciła oczami, machnęła wymijająco ręką i zniknęła w domu, najpewniej aby pobaraszkować w kuchni. Chris uniósł w górę dłoń, żegnając się z Hybrydami, i już miał wsiadać do samochodu, ale zmarszczył lekko czoło i powiedział:

– Hej, Moontrimmer… czy ja przypadkiem nie widziałem cię martwej?

Hayley zdusiła w sobie śmiech. Było źle, zaczynała lubić Łowcę. No, może nie lubić, ale w pewnym stopniu go tolerować.

– Ta. Ale piekło poczeka.

Chris zaśmiał się cicho, a potem zniknął w aucie i odpalił silnik. Jeszcze przez chwilę patrzył na trzy kobiety stojące na ganku, a potem odjechał, myśląc o tym, że chyba wcale nie są takie złe, jak zawsze mu się wydawały.

Ojciec opowiadał mu, że Argent'owie byli jedną z grup na sławnej rzezi w Nowym Orleanie w 1935 roku. Co prawda kiedyś, jako młody chłopak, Chris był z tego dumny, ale teraz patrzył na te kobiety, które uratowały życie jemu i jego córce i zastanawiał się, czy wszystkie czyny klanu Łowców były… dobre.

I zaczynał w to powoli wątpić.

– W cholerę dziwna noc – mruknęła Hayley, siadając przy stole w kuchni, gdzie Deliah parzyła owocową herbatę. – Czy mi się wydaje, czy właśnie świta?

– Tak – odpowiedziała Faith, która stała przy przeszklonych drzwiach prowadzących na taras. Miała stamtąd idealny widok na wschodzące słońce, które leniwie wychylało się ponad drzewa. – Jestem tak cholernie zmęczona, że zaraz biorę gorącą kąpiel i nie widzicie mnie przez następne dwa dni, bo nie mam zamiaru wychodzić z łóżka.

– Jeżeli Matt przywiezie mi jutro zapas żarcia, to zamykam się w sypialni nawet na tydzień – mruknęła Hayley, wiążąc włosy w koka na czubku głowy. Reszta Hybryd rozumiała swoją przyjaciółkę; z nich wszystkich to ona zasłużyła na odpoczynek najbardziej. Przynajmniej tym razem.

Puk. Puk. Puk.

– Kogo znowu niesie?! Mało im jeszcze?! – wrzasnęła rozeźlona Deliah, a Kayle Mikaelson odstawiła Shiro na krzesło przy wysepce kuchennej i prędkim krokiem poszła otworzyć drzwi. A gdy już to zrobiła, to stanęła jak wryta. Oczy wyszły jej z orbit i jej pierwszą myślą najpewniej było: "koniec, zmieniam nazwisko na Juan, golę się na łaso, jadę do Ameryki Południowej i będę hodować alpaki albo lamy".

– M- mama? – wydukała zaskoczona Kayle, widząc Caroline Mikaelson potrząsającą świątecznymi ozdobami w powietrzu. Uśmiechała się szeroko, jakby wcale nie miała już tych kilkuset lat, ale jakieś szesnaście, najwyżej. Klaus stał zaraz za nią, z rękami splecionymi na piersi. A Elijah, który wcześniej już został zaproszony do domu, przekroczył próg i przytulił swoją chrześnicę.

– Nie. Nie. Wynoście się, błagam – w korytarzu pojawiła się Faith i skrzywiła się niemiłosiernie na widok nowych gości. – Serio, wypad z baru, nie ma opcji.

– Słyszałem, że ledwo co udało wam się pokonać Alfę – westchnął Klaus, obejmując Caroline. Kobieta przestała się uśmiechać; spojrzała na Faith i Kayle karcącym spojrzeniem, jak to na matkę przystało.

Od zawsze Caroline nie zgadzała się na szalone pomysły swojego męża, ale kochała go całym sercem i przez to naprawdę mu ufała. W granicach rozsądku. Kiedy powiedział, że pozwolił Hybrydom wyjechać z Nowego Orleanu, Caroline była w stanie wybić całą populację planety, żeby tylko dostać się do swojej jedynej córki.

– Przyda wam się trening – kontynuował Elijah. – I pomoc. Boże święty, Hayley, co ci się stało!? – wrzasnął, łapiąc się za głowę, kiedy zobaczył swoją córkę. Moontrimmer zerknęła w dół na swoją kompletnie zniszczoną sukienkę, po czym westchnęła ciężko.

– Ostatni raz to komukolwiek tłumaczę – zaczęła. – Umarłam, ale w piekle było nudno, to wróciłam.

– Jak to umarłaś?! Co się działo?! Co nas ominęło?! Nie mogłaś umrzeć! Do cholery, chcę wyjaśnień, ale teraz! Nie później!

– Nie zapraszaj ich! – wrzasnęła Faith, kompletnie ignorując krzyki Elijah, który już podbiegł do córki i zaczął potrząsać nią jak szmacianą lalką. Ona jednak nic sobie z tego nie robiła. – Serio, Kayle, jak ich zaprosisz do środka, to nie dadzą nam żyć!

– …a mam wybór? A chcesz żyć? Serio, Faith! – odparła Kayle, spoglądając na swoich rodziców z cierpiącą miną. Sama tego nie chciała; nie wiedziała, dlaczego tak naprawdę przyjechali, ale martwiła ją obecność Klausa w tym mieście. Tylko tego tu jeszcze brakowało, naprawdę…

– Nie, Kayle, przysięgam, jeżeli to zrobisz, to wyrwę ci wątrobę, kiedy będziesz spała! – Deliah nie próżnowała w kwestii gróźb, ale Kayle wolała mieć wyżartą wątrobę albo śledzionę, niż leżeć zakołkowana w trumnie przez kilka stuleci (a to się zdarzało w przypadku Klausa).

– Zapraszam – mruknęła, takim tonem, jakby chciała ich obydwoje zabić szpadlem, kiedy tylko przekroczą próg. Ale nic takiego nie zrobiła. Wręcz przeciwnie. Pozwoliła po prostu, aby Caroline ją przytuliła. I tak zrobiła z każdą Hybrydą, pomijając Deliah, która nie dała się nikomu dotknąć.

– Mikaelson – warknęła na powitanie w stronę Klausa. Skinął głową na powitanie z drwiącym uśmieszkiem.

– Grimm. Miło cię widzieć – odpowiedział.

– …nienawidzę zjazdów rodzinnych – jęknęła żałośnie Hayley, wchodząc na górę, i tym samym zostawiając resztę sióstr Hybryd z rodziną Mikaelson.

Trzeba im było wszystko dokładnie opowiedzieć.

♣

Biologia ustala, kim jesteśmy od chwili narodzin. Nasze DNA jest niczym kamień. Niezmienne. Jednak DNA to nie wszystko. Jesteśmy ludźmi. Życie nas zmienia. Nabywamy nowe cechy. Przestajemy być aż tak terytorialni. Przestajemy konkurować. Uczymy się na własnych błędach. Na lepsze lub gorsze znajdujemy sposoby, by być czymś więcej niż samą biologią. Oczywiście istnieje ryzyko, że zmienimy zbyt dużo…