Faith Maiden.

„…Kiedy byłam mała, mama zawsze opowiadała mi historię do poduszki o kobiecie, która spadła z nieba. O kobiecie, która żyła wiecznie.

Wszystko zaczęło się od wybuchu. Był jeden wielki wybuch, z którego narodziło się wszystko. Tajemnica zaczęła gonić tajemnicę, nowe planety i światy, coś, czego ludzki umysł nigdy nie mógł pojąć. Wraz z nowym światem, wyłoniło się bóstwo – a wraz z nimi, nowa era dla naszego świata. Historie o bóstwie zawsze przepełnione były bogactwem, pięknem i wiecznym szczęściem… oprócz jednej, przepełnionej smutkiem i żalem, ale również dającej nadzieję… historia, która podobała mi się najbardziej.

W dniu ogromnej uroczystości, w niebiosach miejsce miała wojna, zimna wojna, która wraz z swoim przyjściem pochłonęła miliony ofiar. Niebiosa nie były już dużej bezpieczne. Jeden z potężnych bogów pragnął uchronić swoje jedyne dziecko. Jego miłość była tak ogromna, że zaślepiony próbą ocalenia go, stracił je. Podczas gdy ten miał zesłać swego potomka na ziemię, jeden z żołnierzy wystrzelił strzałę, która ugodziła członka niebiańskiego rodu prosto w serce. Strzała, która sprawiała, że ofiara zamieniała się w lodową bryłę, zapadała w głęboki sen. Lecz gdy umiera półbóg, natura próbuje uzupełnić braki, jakie wystąpiły po jego odejściu, w wymiarze milionów wszechświatów, w każdym możliwym powstaje jego idealna kopia, a każda za zadanie ma odnaleźć sposób, który przywróciłby go z powrotem do życia. Wraz z bogiem na ziemi pojawia się strażnik duszy, silnie związany z ofiarą, który za zadanie ma jej bezwzględną ochronę.

Nikt jednak nie odnalazł słusznej drogi a miliony poległych nadal tkwią w wiecznym śnie…”

Nowy Jork widziany z mostu Queensboro jest zawsze miastem widzianym po raz pierwszy, z jego zapowiedzią szampańskich przyjęć, spełnienia marzeń i wszystkich cudów tego świata. A możecie mi wierzyć, że widziałam go miliony razy… wliczając ten pierwszy z roku 1909. Świat jednak zmienił się a wraz z nim ludzie i wszystko to, co tworzyli.

Jechałam Chevroletem SS, kierując się w stronę centrum miasta, gdzie miałam spotkać się z moim starym przyjacielem. I chodź wydawać by się mogło, że przyjęcie, na które się wybierałam, nie było najlepszym miejscem na interesy, to jednak było tam tak wiele ludzi, gwiazd i ogromnych osobistości, że wszyscy byliby zbyt zajęci tym pięknym miejscem i barwnymi postaciami, niż dwojgiem ludzi, którzy zajmują się swoimi sprawami. Przejrzałam w myśli listę na dzisiejsze przyjęcie. Suknia? Odhaczone. Ulubione szpilki? Odhaczone. Czekoladki nadziewane toffi z „La Maison du Chocolat”? Odhaczone. Przedmiot, który miałam dostarczyć mojemu staremu przyjacielowi? Odhaczone. Broń na wypadek nagłej i niespodziewanej apokalipsy? Odhaczone. Och proszę, jestem hybrydą starą jak świat, zawsze mam przy sobie broń na wypadek apokalipsy.

Dobrze, powiedzmy sobie wprost. Bycie hybrydą wcale nie jest taką fajną zabawą jak mogłoby się wydawać wszystkim śmiertelnikom. Przeżywanie tych wszystkich przygód, poznawanie nowych miejsc czy posiadanie pewnych umiejętności owszem – jest ciekawym doświadczeniem, ale wszyscy zawsze zapominają, że istnieje również druga strona medalu. Trzeba nieustannie walczyć z łowcami, którzy z swoimi wiecznymi humorkami mają ochotę wbić ci sztylet prosto w serce , często uciekać i nie być pewnym jutra, pozbawionym perspektyw i bezpiecznego miejsca, w którym można byłoby przeczekać i zaznać chwilowego spokoju. Och, i żeby tego było mało, jest się nieśmiertelnym, więc wizja spędzenia cudownego życia z jedną osobą staje się… cóż, tylko wizją. W końcu większość ludzi albo umiera ze starości albo staje się przekąską w chwili, kiedy wampirzy instynkt zaczyna działać.

Uciekałam całe życie. Uciekałam przed demonami przeszłości, które nie pozwalały tak łatwo o sobie zapomnieć. I choć ucieczka przed samym sobą nie miała najmniejszego znaczenia, nigdy nie przestałam. Podczas tej niekończącej się tułaczki starałam się zamknąć kilka rozdziałów w moim życiu, ale czy dało się je zakończyć w chwili, kiedy nawet nie doszłam do ich końca? Wierzyłam, że gdzieś tam jest ktoś, kto mi w tym pomoże. Szukałam odpowiedzi. Odpowiedzi na to, kim jestem. A może po prostu pragnęłam odnaleźć miejsce, które mogłabym nazwać domem? W końcu jedyne, czego tak naprawdę chciałam, to odnaleźć mojego ojca. Matka rzadko, kiedy mi o nim opowiadała… kiedy jeszcze żyła, bowiem odebrano mi ją w sposób najbardziej okrutny. Byłam tam. Byłam w chwili, kiedy po raz ostatni spoglądała na mnie z troską w oczach. Kazała mi uciekać. Udało mi się. Jednak jej oprawcy pozbawili ją życia. Była wampirem. Jednak nie zabijali jej zwyczajni ludzie. Dążąc do prawdy, z biegiem czasu, dowiedziałam się, kim tak naprawdę byli. Łowcami. Z czasem pojawiało się ich coraz więcej. Mieli jedno zadanie. Zabijać. Zabijać takich jak ja. To nie o moją matkę tak naprawdę chodziło. To mnie mieli zabić. To ja byłam winna śmierci mojej matki. A wszystko przez to, że byłam hybrydą, nie byle jaką hybrydą, ponieważ część mnie pozostaje tajemnicą. Kiedy moja matka była w ciąży została przemieniona, to wpłynęło również na mnie. Jednak nikt nie wie, kim był ojciec, jaką siłę posiadał i jak może wpłynąć to na mnie w przyszłości. Do tej pory pozostaje to tajemnicą… nawet dla mnie.

Gdy zmarła moja matka nie potrafiłam zebrać w sobie siły do walki, nie potrafiłam jeszcze zaspokoić głodu a co więcej, nie wiedziałam gdzie mam się udać i co dalej robić ze swoim życiem.
Wszystko zmieniło się z chwilą, gdy zaopiekowała się mną grupa wampirów. To oni nauczyli mnie panować nad głodem, wyszkolili w walce, oraz przekazali swoją wiedzę na temat łowców. To wtedy nauczyłam się tworzyć własną broń a przez długie wieczory spędzone na poznawaniu nowych technik nie bałam się dłużej łowców. Nie tak jak wtedy. Przez lata w moich dłoniach przewijało się wiele broni. Katana, szable, miecze aż do zabawek tego wieku. Niezastąpiona pozostanie jednak dla mnie kusza. Kusza, która nie tylko ma swoją wartość materialną. Wiąże się z nią historia. Jest bezcenna.
Wampiry, które zaopiekowały się mną były czymś w rodzaju zakonu. W miejscu, w którym się ukrywaliśmy coraz pojawiały się czarownice, które handlowały od czasu do czasu ziołami lub na zlecenie najwyżej postawionego wykonywały niewielkie zaklęcia wzmacniające ochronę miejsca naszego pobytu. Jak się jednak okazało, łowcy również wpadli na podobny pomysł. Z początku próbowali niszczyć czarownice, które wchodziły im w drogę, z czasem zaczęli używać je jako broni. Często kobiety te były przetrzymywane wbrew własnej woli, głodzone a często zabijane za nieposłuszeństwo. W końcu zdjęto barierę. Nikt już dłużej nie był bezpieczny. Nikt jednak nie chciał uciekać. Wszyscy stanęli do walki, jednak przetrwali nieliczni. Przywódca zakonu oddał mnie w ręce jednej z zaprzyjaźnionych wiedźm. W tedy jednak nie myślałam na tyle logiczne by zrozumieć, że nie widzę jej po raz pierwszy. Kobieta, która przewijała się w moim życiu tak wiele razy, nigdy jednak nie wiedziałam, że jest kimś tak ważnym. Zabrała mnie do swojego domu na nieokreślony czas. Opiekowała się mną jak własną córką. To ona przekazała mi skrzynię, w której znajdowała się kusza. Nie była to zwykła kusza. Machina bojowa, posiadała potężny łuk żelazny, na którym umocowano cięciwę ze ścięgien zwierzęcych. Ozdobiona była pięknymi ornamentami w miejscach wykonanych z drewna. Jednak to, co w tamtym okresie najbardziej mnie uderzyło to słowa wypowiedziane przez czarownicę : „Twoja matka pragnęłaby dać ci ją osobiście, często mówiła, że ojciec kazał przekazać ci tą kuszę, kiedy będziesz na to gotowa. Moim zdaniem, właśnie nadeszła ta chwila.” W tej chwili zrozumiałam dwie rzeczy : Czarownica była przyjaciółką, która często odwiedzała moją matkę. Po drugie, mój ojciec prawdopodobnie żył, i był gdzieś w świecie, a ja miałam za zadanie go odnaleźć.

Przeszłam ostatnią przecznicę, uśmiechając się pod nosem na widok mojego starego przyjaciela, który machał mi dłonią przed wejściem jednej z restauracji. 

– Myślałam, że już nigdy się nie zobaczymy – powitałam go, przypominając sobie nasze ostatnie spotkanie w Europie. 

– Moja droga, jesteś pierwszą hybrydą, jaką poznałem – uśmiechnął się, zapraszając mnie do środka budynku. – Zresztą zapomniałaś już, że jestem winny ci przysługę? Obiecałem ci, że będę informował cię o każdej nowej hybrydzie. A to, co mam ci do przekazania na pewno cię usatysfakcjonuje. 

– Widzę, że twoje maniery i lojalność względem przyjaciół pozostała bez zmian – uśmiechnęłam się. – A teraz lepiej przyznaj się ile osób zakołkowałeś za te informacje – pokręciłam głową, ponownie wracając pamięcią do naszej ostatniej rozmowy. Oboje czegoś poszukiwaliśmy i oboje byliśmy podobni, ta znajomość po prostu nie mogła się nie udać. 

– Tyle ile akurat było potrzebne… i kilka pobocznych ofiar. Nic nowego.

–Jesteś potworem – westchnęłam, zajmując swoje miejsce.

– Kochana, istnieją tylko dwa rodzaje istnień. Wampiry, które zabijając przysłużysz się światu i ludzie, które robią za nasze jedzenie. Szkody są więc doprawdy minimalne. – Klaus zajął miejsce obok mnie, wyjmując z kieszeni list. – A teraz lepiej usiądź wygodnie, bo to, co mam ci do powiedzenia na temat hybryd na pewno cię zaskoczy. 

– Proszę, tylko mi nie mów, że to kolejna wizja twojej małej armii hybryd.

– Trochę tak. Trochę nie. Wiesz, jaki ten świat potrafi być zaskakujący. Faith Maiden. Czas na hybrydzie ploteczki.

--------------------------

Ostatnia Hybryda za nami! Na następny rozdział będziecie musieli trochę poczekać (sorry/not sorry).